JUVAIÉR s. n. v. giuvaier. (Sursa: DEX '98 )
| juvaier (pl. -e) substantiv neutru | nearticulat | articulat |
| nominativ-acuzativ | singular | juvaier | juvaierul |
| plural | juvaiere | juvaierele |
| genitiv-dativ | singular | juvaier | juvaierului |
| plural | juvaiere | juvaierelor |
| vocativ | singular | — |
| plural | — |
| juvaier (pl. -uri) substantiv neutru | nearticulat | articulat |
| nominativ-acuzativ | singular | juvaier | juvaierul |
| plural | juvaieruri | juvaierurile |
| genitiv-dativ | singular | juvaier | juvaierului |
| plural | juvaieruri | juvaierurilor |
| vocativ | singular | — |
| plural | — |